Vertrekpunt: Sint-Engelbertuskerk
Deurne J. Sweygersstraat
3290 Deurne (Diest)
Afstand: 8 km (rode driehoek)
Toegankelijkheid: Terreinbuggy
Vandaag besloot ik mijn vrije dag te benutten met een solo wandeling, terwijl de kinderen op school zaten en mijn man aan het werk was. Na wat speuren op internet, stuitte ik op de Vallei van de Drie Beken, een bestemming dichtbij huis met een aangename afstand van 8 km. Hoewel er werd aangeraden laarzen aan te trekken, dacht ik dat mijn goede wandelschoenen wel zouden volstaan. Achteraf gezien snapte ik waarom laarzen nuttig waren, maar mijn waterdichte schoenen hielden stand, zelfs door de diepere plassen.
Ik parkeerde bij de kerk in Deurne en bekeek nog eens de kaart voordat ik mijn rugzak opzette en vertrok. Het begin van de wandeling viel wat tegen; ik moest een drukke weg oversteken en een stukje door een woonwijk lopen. Maar niet alles kan midden in de natuur zijn. Gelukkig werd de rest van de wandeling ruimschoots goedgemaakt.
Onderweg kwam ik allerlei mooie dingen tegen: een charmante brievenbus, enkele hertjes en een prachtige boom. Toen ik een smal pad insloeg en tussen de velden doorliep, werd het ongelooflijk stil. Die stilte van de natuur was simpelweg zalig. Bij een splitsing sloeg ik rechtsaf en even later links, en kwam ik in een prachtig natuurgebied terecht. De paden waren modderig, maar dat deerde me niet. Totdat ik een grote plas tegenkwam. Opgeven of doorgaan? Ik koos voor het laatste en balanceerde over stukken hout en takken. Mijn schoenen werden nat, maar mijn voeten bleven droog.
Bij een bruggetje over de beek twijfelde ik welke kant ik op moest, maar uiteindelijk koos ik de juiste weg. Hier moest ik goed opletten waar ik liep om niet te diep in het water te staan, maar ook dat lukte. Het vlonderpad door het water was een bijzonder mooi stukje natuur met fluitende vogels en hoge gewassen. Hoewel ik me niet helemaal veilig voelde vanwege de losse en rotte planken, stelde een passerende wandelaar me gerust: “Als je erin valt, is het toch maar tot kniehoogte.”
Gelukkig kwam ik er veilig overheen en na nog een drassig stuk, belandde ik op een mooi bospad zonder plassen. Langs een weiland schrok ik even toen iets wegsprong: hertjes! Een prachtig gezicht, hoewel ik net te laat was voor een foto. Deze herinnering blijft echter scherp in mijn hoofd.
De route leidde me verder via een veld terug het bos in, met brede paden en heuvelachtige uitzichten. Bij de heuvel aangekomen, volgde ik een weg om vervolgens weer een onverhard pad tussen velden en bomen te nemen. Nog een paar stukken vlonderpad, zandwegen en grindpaden met diverse uitzichten. Uiteindelijk stak ik opnieuw de drukke straat over en bereikte mijn auto.
Deze wandeling door de Vallei van de Drie Beken was een heerlijke ontsnapping naar de natuur, vol rust en schoonheid.
Veel wandelplezier! Liesbeth
https://www.rlnh.be/beleven/vallei-van-de-drie-bekenwandeling
